Even situeren: Yemen Blues is de band rond zanger Ravid Kahalani, een Jemeniet van Joodse afkomst, die een flink aantal jaren de wereld rond trok in de band van Idan Raichel. Nu, als dié naam valt, dan weet je als vanzelf dat je te maken hebt met muzikanten die zich niks aantrekken van godsdienst of politieke krijtlijnen: voor hen staat de mens centraal en doet het er niet toe of hij blank, zwart, rood of geel gekleurd is, noch of hij christen, moslim of boeddhist is. Mensen zijn mensen en die zijn, willen of niet, allemaal tot elkaar gedoemd.

Kalahani en zijn trouwe kompaan Shanir Blumenkranz (bas en oud) verdiepten zich voor deze plaat in de poëzie van Rabbi Shalem Shabazi, één van de belangrijkste godsdienstige leiders van de Jemenitische Joden. Dat is / was een Joodse gemeenschap, die al eeuwenlang in Jemen gevestigd is, maar er de ene na de andere vernedering moest ondergaan en in de loop der tijden steeds meer gedecimeerd geraakte. Bij de oprichting van de staat Israel in 1948 werden een kleine 50.00 Joden uit Jemen weggehaald en jaar na jaar vermindert hun aantal, bij zoverre dat er vandaag nog nauwelijks enkele tientallen overblijven. Dat heeft onder meer te maken met de aanwezigheid van de Houthi-rebellen, die noch min noch meer openlijk antisemitisch zijn en de totale uitroeiing van de Joden nastreven.

Soit…dat is dus de omgeving waar iemand als Kahalani zijn inspiratie uit haalde voor dit album. Hij zette een aantal van Shabazi’s gedichten op muziek en kleedde die in in de veelkleurige stijl die we ook al op het eerste, titelloze, albu van de band aantroffen: een zeer bonte mix van folk, funk, soul, jazz en zelfs her en der een snuifje West-Afrikaanse blues. Een heerlijke stoofpot van stijlen, die we ook van mensen als Raichel of Yasmin Levy te horen kregen en die een beetje haaks staat op wat de staat Israel vandaag aan het doen is met de bevolking van Palestina.

Deze muzikanten tonen aan dat het wél kan, dat je wél als Jood muziek kunt maken met Arabieren, dat je als Arabier w”l kunt leren hoe Joodse traditionele liederen klinken. Dat je, met andere woorden, datgene in praktijk kunt brengen, wat muziek zo waardevol maakt: ze overstijgt alle afkomsten, grenzen, geloofsregels en regimes. Er is maar één land: dat van mensen en er is maar één soort muziek die ertoe doet: die muziek die mensen rààkt.

Zoiets is per definitie politiek geladen en ik beweer in de verste verte niet dat ik ook maar één jota snap van de teksten van dichter Shabazi, maar ik kan wel horen, dat deze muziek echte wereldmuziek is, in de meest pure betekenis van die term. Zeven van de acht lange songs werden in Tel Aviv opgenomen, de achtste in New York, en ook dat is illustratief voor wàt je te horen krijgt: een formidabele mix van stijlen, die leidt naar dat ene hogere doel, de MUZIEK.

Veel percussie,, veel bas, maar ook veel blazers, orgel en die heerlijke oud….als je je hiervoor wil openstellen, krijg je een kleine vijftig minuten geweldige dingen te horen. Het volstaat dat je even luistert naar opener “”Y’a Baum Etranan Wasih” of naar het ruim negen minuten lange “Y’a Galb Ma Ja Lac Tu’hazan” en je weet wat ik bedoel. Om het enigszins begrijpelijk te vertalen: wie houdt van de Afrobeat, vindt hier perfect zijn gading ! Dringend te ontdekken, al zou ik zelf wel iets van de teksten willen begrijpen…

(Dani Heyvaert)